5 - KONGRESAJ DEMANDARO KAJ RESPONDARO

 1. La kongresan koston oni pagigas per kia pagilo?

Kiel modernaj alĥemiistoj de la cifereca epoko, ni transformas niajn monajn bitojn per diversaj elektronikaj rimedoj! La kongresa kasisto, gardanto de la virtuala trezorejo, akceptas kreditkartojn, bankajn ĝirojn, kriptomonojn kaj eĉ pejpalon - kvazaŭ kvar potencaj vortoj el antikva sorĉoformulo, malŝlosante la pordojn al nia verda festivalo.

 

2. Ĉu la voĉdonitajn rezoluciojn oni publikigos baldaŭ, aŭ kiam?

La rezolucioj, tiuj paperaj kolomboj de nia demokratio, ekflugos al la publika sfero tuj post la kongreso. Kiel rivero serĉanta sian maron, ili trairos la bezonajn kanalojn - unue tra la Estraro, poste al la revuo Esperanto, kaj fine, kiel steloj en la cifereca ĉielo, ili brilos sur la retpaĝo de UEA.

 

3. La parolanta prezidanto iĝas emocia pro la fina ceremonio, ĉu ne vere?

Ho jes! Kiel violono sub la arĉo de sperta muzikisto, la koro de nia prezidanto vibras per profundaj sentoj! La fina ceremonio, tiu melankolia valso de adiaŭoj kaj esperoj, elvokas el lia animo la plej purajn notojn de amo al nia movado. Zamenhof mem verŝajne aprobe ridetus.

 

4. Kie troviĝas la teknikaj helpiloj en la kongresejo?

En la labirinto de nia kongresejo, la teknika oazo - nia "Silicon Valley" en miniaturo - situas en la okcidenta alo de la dua etaĝo. Tie, niaj teknikaj sorĉistoj, armitaj per komputiloj, kompufonoj kaj multaj instrukcioj, kvazaŭ modernaj Merlinoj, helpas solvi ĉiujn ciferecajn enigmojn.

 

5. Ĉu estas certe, ke la junajn partoprenantojn oni akceptos per speciala programo?

Kvazaŭ printempo en la ĝardeno de Esperantujo, la junaj partoprenantoj estos bonvenigitaj per floranta programo speciale desegnita por ili! La Junulara Programo, verŝajne inspirita de la energio de mil steloj, promesas esti bunta mozaiko de aktivaĵoj - de kulturaj kunspertaĵoj ĝis vesperaj festoj, kie la estonteco de nia movado dancas kun la nuntempo.